PROPOSTA 15


O VENTO
O vento esperta moi cedo e vai ao traballo. O vento ten por diante unha dura xornada laboral: move os muíños de vento, sexa a roupa da xente, desprende as follas das árbores, empurra os veleiros…
-Menos mal que o mar non é costa arriba! –di.
O vento traballa moito, pero tamén ten o seu tempo libre. O vento, no seu tempo libre, divírtese todo o que pode: voa os sombreiros aos cabaleiros, despeitea as señoras, pecha as portas de golpe…
O vento divírtese todo o que pode. Ás veces, mentres asubía a súa eterna canción, pódese ver en forma de tornado, dando voltas e máis voltas. Porque un tornado non é outra cousa que o vento bailando.




Propóñovos que debuxedes o vento. Seredes quen?

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

PROPOSTA 7

SORPRESA!!! Que vos parece? Nin Ledicia Costas nin eu queremos que vos perdades o final da Señorita Bubble. O estupendo libro que estivemos lendo na clase durante o 2º trimestre. Para acceder ao libro, podedes facelo a través de  GALICIALE.GAL   como socios dalgunha biblioteca pública ou rexistrándovos como novos usuarios. Se non podedes acceder á plataforma ou se os exemplares se agotan, contactade comigo a través do correo. GOZADE DA LECTURA!
Ler máis

PROPOSTA 5

Bótovos moito de menos, espero que vós tamén :) Apetéceme moito vervos. Propóñovos que me enviedes un vídeo onde me contedes as cousas boas e as malas de estar metidos na casa. Xa recibín algúns estupendos. Recordade facelo en galego, que non se despiste ninguén :) Os vídeos non poden ser moi longos, para que poidades mandalos ao correo sen problema.  Eu déixovos aquí o meu: #EUQUEDONACASA Que vos parece se publico aquí todos os vosos vídeos? Así todos e todas as compañeiras poderán ver o ben que o facedes. Que o voso pai ou nai me autoricen no correo se están de acordo coa publicación! Podedes mandarme o vídeo ao correo electrónico: fatima.carames@colexiomartincodax.com
Ler máis

PROPOSTA 11

TRES CARACOIS  Tres caracois tiñan unha empanada; dous eran maiores e un era máis pequeno. O máis pequeno chamábase Remoldiño. Os tres decidiron ir ao monte a comer a empanada. Cando chegaron, sentaron para comezar a comer. —Olvidóusenos o viño! Remoldiño, vai polo viño! —Non, non vou, que comedes toda a empanada. —dixo Remoldiño! —Non; que non, que non a comemos. —Dixeron os outros caracois. —Si que a comedes. —Volveu dicir Remoldiño! —Non comemos, non.—Dixeron os demais. Ata que mandaron a Remoldiño polo viño. E Remoldiño, en vez de marchar polo viño, quedou detrás dunha pedra escoitando a ver se lle comían a empanada. E pasaron dous días e Remoldiño non volvía co viño, e dixeron: —Bueno, Remoldiño non volve co viño, imos comer a empanada. Entón saíu Remoldiño detrás dunha pedra e dixo: —Iades comer a empanada sen min, lampantíns! Pois agora non vou polo viño! - Que opinades da actuación de Remoldiño? 
Ler máis